Ὅταν τὰ παιδιὰ βιώνουν τὸ θάνατο ἑνὸς γονιοῦ ἤ στενοῦ τους συγγενῆ προκαλοῦν ἔντονα συναισθήματα σὲ ὅλη τὴν ὁμάδα. Πέρα τῶν ἄλλων, μᾶς θυμίζουν τὴ δική μας παιδικὴ ἡλικία καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔχουμε ἤ ἐλπίζουμε νὰ ἀποκτήσουμε. Νιώθουμε πὼς μπορεῖ νὰ τὰ βλάψουμε κάνοντας ἤ λέγοντας κάτι λάθος ἀντιμετωπίζοντας τὴν εὐαισθησία τους. Συνήθως στὴν προσπάθειά μας νὰ προστατέψουμε τὰ παιδιά, τ’ ἀποκλείουμε καὶ τ’ ἀπομονώνουμε. Τὸ νὰ προστατεύεις ἕνα παιδὶ ἀπ’ τὴν ἀλήθεια σημαίνει νὰ τὸ ἀφήνεις σὲ κατάσταση σύγχυσης, ἀπροστάτευτο ἀπὸ τὶς φαντασιώσεις του καὶ ἀβοήθητο μὲ τὰ αἰσθήματά του.